Lal... Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

puslu gözlerle açık denizler gibi konuşurken
suskunun kara-sığ sularında boğulurdum.
alnı açık gülüşlerde yüzdürürken dudaklarını,
pusudaki gidişinin keder rengine batardım
bilirdim, yaprakların dalında ayrılığa sürgündü...
gözlerinde derin çığlıklar
bile tutamazlardı ayrılan gözyaşlarını,
çünkü adın az kalırdı sana
tutukluk yapardı kırmızın
bense orda çoğalırdım, tamamlanırdık...
o kısacık anda ne çok yaşadık
ömürleri orta yerinde vurulan
sokulgan iki çıplak asmaydık
azını vermekle malüldü aktın
ve azın kalmamıştı...
ki nicedir iki gözün ortasında çarmıhtaydın
ve gece ortası en sıcak yerimden sökün ettin,
boşaldı sol yanım, üşüdü, lal kaldı
gözyaşların gibi yandım...
o yüreğe sahip sen, daha yiğit davranırdın diyemedim
dillerim "lal"di dokunsan ağlardım.
görmedin, musibet kaldım.