Lahzada Nefes Şiiri - Sarhoş Martı

Ve sevgili okurlar, bazen kelimeler, içimizden sökülüp alınan bir nefesin yerini tutamazdı. Göğsünüzden aldığı o nefesi düşünüyorsunuzdur; bir zamanlar sevmek sanmıştınız bunu, oysa sevilmenin kırıntısı bile değildi belki… İçinizden geçen hayatı almıştı adam, farkında bile olmadan. Ve şimdi, onun nefesiyle başka sabahlara uyananlar vardı hayatın bir noktasında… işte asıl kırık buydu. Bir gün elbette karşılaştıracaktı hayat sizi… Belki bir sabah, belki bir gece yarısı… Ama o an geldiğinde, onun gözlerine değil, yaşanmışlıklara bakacaktı gözleriniz. O sakince duracak, ama içi çığlık çığlığa “pişmanım” diyecekti. Oysa hiçbir erkek gerçekten pişman olmazdı. Üzücü ama gerçekti: Aldığı bir nefesi asla geri veremezdi. Ve biz kadınlar… işte tam da bu yüzden en çok kendimize kırılırdık. Çünkü onu yaşatabilmek için, kendimizi yavaş yavaş gömmüştük. Mesele ölüm değildi aslında… Mesele, onu iyi bir insan gibi hatırlayabilmek için, içimizde iyi bir insan olarak yaşatabilmekti. Ve bunu yaparken, kendi sessizliğimizde kendimizi suçlamaktı. Ve siz siz olun… Birini sevmek pahasına kendinizden vazgeçmeyin. Olmadığınız birine dönüşmeyin.Çünkü bir gün nefesinize ihtiyaç duyanlar olacak — ama o nefesi, çoktan başkalarının içinde kaybetmiş olabilirsiniz.