Lafta Kaldı Şiiri - Dursun Doğan

Söz verip tutmayanlar, şerefi lafta kaldı,
Yedi dağın ardında, dostluklar Kaf’ta kaldı.

Ne yazık bu devirde, eğriler başı çeker;
Doğru olanlar ise, arka tarafta kaldı.

Güçlü güçsüzü ezer; iltimaslar çoğaldı.
Taraflı adaletin, hükmü Araf’ta kaldı.

Demirciler ne anlar, altının ayarından?
Yakut, zümrüt erbabı, halis sarrafta kaldı.

Moda, moda, dediler; çılgınlaştı ortalık
Eskiden çarık vardı; deri kavafta kaldı.

Yeni nesil batının, özentisi içinde
Ataların sözleri, velakin rafta kaldı.

Müstehcen dizilerle, toplumu mahvettiler.
Vücudunda dövmeler; gençlik cafcafta kaldı

.Kültür zede alınca. boşanmalar çoğaldı;
Aile temelinde, hüsranlı pafta kaldı.

İstedik, okusunlar; aydın kişi çıksınlar.
Din düşmanı oldular, münafık softa kaldı.

Fikri bozuk olanın, ilmi de çarpık olur.
Faydasız eserleri, bomboş sahafta kaldı .

Hırsız evden olunca, öküz bacadan çıkar.
Hayrete düştü millet, herkes tuhafta kaldı.

Vurgun vurup çalanlar, yetim hakkı yiyenler!
Karun da varlıklıydı; malı etrafta kaldı.

Ne kara günler gördük, harami başlarından.
Suçları dağ kadarken, baktık, muafta kaldı

Çareler kalmış idi, kırk yıllık dinozora;
Mazlumların vebali, boynunda yafta kaldı.

Arifane meclisi, baki âleme göçtü.
Cemaati beklerken, imam tek safta kaldı.

Ömür dediğin ne ki, gün be gün azalıyor.
Kim bilir kaç yıl kaç ay, ya da kaç hafta kaldı

Hani nerde dünyanın, şahları paşaları,
Kabristandan nişane, mevtalar afta kaldı

Ey millet, kendine gel, özüne dön, özüne!
Son pişmanlık faydasız; artık hayıfta kaldı.

Allahım sen bizleri, doğruluktan ayırma
Nefsimizin elinden, idrak zaafta kaldı

Hak müyesser eylesin, Kâbe-i Muazzama
Âşık Kevserî der ki, ruhum tavafta kaldı.

Âşık Kevseri