Lafızda Annem Şiiri - Yusuf Sansar

Bir vakit oldu; uğrarsak hicrana yetişmedi mi canım,
Şam u seher oldu kilim-i ayaktan ayrıldı mı cananım.

Ejdattan kalmadı ya cihan-ı beka; bilirükya faniyük,
Rast olur bimar, o vakit ayrılmaz başımdan benim sultanım.

Hatıra gelsin ya mazide neler oldu unuttunsa tehayyül et
Sallar beşiğini akar lebden ninni; sanma ha o benim figanım.

Bilürükya anlatur derdünü o zaman, sanma avutmak içün,
O değül müdür ana- ağızda yar- söyler tersini yoluna kurbanım.

Olmaz bana, bu cihanda mükafat, senden gayri bilmem,
Sanki sultanım, sende tacım; ama sensin benim şöhretim şanım.

Nedür bu mukaddes laf, ama olsak akseder gecer amalık,
Beyrut'u gördüm, Bağdat'ı buldum, bulamadım lafı hicranım.

Olursa şayet vaziyet-i nahoş bendimde, ben bilmeden
Bilirim düşmez dilinden amin, bendimde ateş-i suzanım.

Ey! hatt-ı pür sükuta düşmüş emekleyen beşer,
Var mudur neslinde böyle cevher, ona her zaman hayranım.

Gari bilmem orasını, neşir olmadan o vakit,
Rast gelür mü anam, al olur zaman, o benim kanım.

Gayri bilmem orasını, mahşer yerüdür hatıra gelsin,
Timsali meler de bulur yavrusunu. Bu da benim fermanım.