Laf ebesi Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bir sağa bir sola yanaklarına
ondan sonra da acımadınız
tuttunuz sözü balkondan aşağı attınız
attınız mı attınız
gül'ün kirpikleri ıslandı
akşamdan yağmur yağmıştı sanki

inanamadık gözlerimize
söz düşerken kulaklarımı tırmalamadı değil
bir sürü lakırdı
sabah erkenden kalkmış
bir saat aynanın önünden ayrılmadan
süslenmiş de süslenmiş
asaleti dile bağlıymış
sonradan ağlamış olmalı ki rimelleri akmış
akmış rimelleri kapkara
gül'de ondan geri kalmamış
sulu sepken yağmışlar akşamın alacasında
kerata dedim ama Allah için güzel kız
annesi niye adını SÖZ koymuş ki aklım almadı
o da karanlık

şimdi kim attı sözü yere niye attı
bir çuval lakırdı olup düşerken
boş bir çuval gibi
kof bir SES çıkarır sansam da
öylesine gürültü patırtı çıkarmış ki
mahalleli kalkmış ayağa

bir kıvılcım misali söz alazlanmış alazlanmış
bir kıvılcımdan büyük bir yangın çıkarmış

bir GÜL düşmesin yere
bir SÖZ düşmesin dile

şapka çıkarıp selamlamalıydı yer

bunca çileye göğüs germişler
abartılı sözler duymak istiyor artık kulaklarımız
sözü evirmeden çevirmeden ziyan etmeden
seni seviyorumlar gibi gibi

her şey her bi şey tekmil- i birden suzinak'mış o dönem

Yüksel Nimet Apel
29/Temmuz/2016/Cuma/Bodrum