Laf Ebesi Şiiri - Önder Karaçay

Sır küpüydü,
Laf ebesine bağlı.

Nabzı tutamayan donanım,
Donmuştu
Tutukluluk yapmıştı

Timsah yeme sofrası kurulacaktı,
Önlenemeyen karanlık çöküyordu.

Tıyneti buydu

Demir prangalar görünmüyordu,
İçini bir dürtü deliyordu.

Mühürlü mektuplar daha açılmamıştı,
O nameler de gözü pek ruhların satırları vardı.

Kellesi uçurulacaklar için,
Balta bileniyordu.

Örülü ağa düşen çırpınıyor,
Düşmeyenlere
Gecikmeyen bir mahal vermeyen,
Kapı aralıyordu.

Tahtı gasp etme kavgası,
Tatlı su sineklerinin uzak görüntüsü gibiydi.

Boğucu

Aritmetiği şaşmış belleği,
Forayken yalpalayan yelken gibi,
İçi dışına taşmıştı.

Kabzaya uyum sağlayan elleri,
Şaşkındı, tetiğe dokunamıyordu.

Kafasında kabuğu,
Sırrını üzerinde taşıyordu.

Bu kof çağın bir ürünüydü,
Örümcek ağı birikintisi,
Maskeleri savuruyordu.

Üflesen,
Sabun köpüğü gibi sönerdi.

Ocağımıza bir ok gökten ateş gibi düştü,
Kim attığı, niye attığı atanlardan çok,
Attıranların işiydi.

Söz konusu onurumuz olunca,
Buyruğumuz uzlaşmazdı.

Yıldız gibi bir acemilik parlıyordu,
Gecenin ihanetinde

Kendi kurduğu tuzağa düşen,
Çulluk gibiydi.

Yaralı bir ad bırakmayı kim ister,
Adı yaralıydı.

Hırçın dünyanın acıya soluk aldırmaması,
Soysuzlar yüzünden yüreğimiz
Paramparçaydı.

Mağrurdu ölüm,
Yüzlerce insanı ebedi zindanında,
Kanlar içinde hapsine aldı.

Korkunçtu manzara

Kulaklar uykuda kaldı.

Ölüm emrini verilmişti

Zalim bir kurnazlık,
Labirent gibi algı ile işin içine sızdı.

Entrika ve yanılgı ipleri,
Kimin elindeyse ipleri o bıraktı.

Önder Karaçay