Lacivert Benekli Akşamlar Şiiri - Mesut Sav

Sen hep gülerdin,
Lacivert benekli akşamlarda.
Yıldızlar düşerdi gözlerine;
Ay kaybolurdu gamzende.
Saçların omzundan avuçlarıma yağmur gibi düşerdi.
Dudakların seni seviyorum yangında.

Sen hep gülerdin,
Lacivert benekli akşamlarda.
Dalımıza kuşlar konardı maviye çalan.
Kanatlarında sırılsıklam olurdu aşkımız.
Serçelerin akmazdı göz yaşı.
İki yarımın bir bütünü olurduk gülüşlerimizde.

Sen hep gülerdin,
Lacivert benekli akşamlarda.
Dar sokağımızda yan yana kaldırım taşıydık.
Kirli dünyadan korkar bana sarılırdın.
Mevsimsi yağmurlar düşerdi gözlerinden,
Annensi öpüşlerle soğuturdum acılarını.

Sen hep gülerdin,
Lacivert benekli akşamlarda.
İçinde saklardın kabustan günlerini.
Kuşlara yem ederdin kırılmışlıklarını.
Unuturdun yanımda günleri,ayları ve yanılgılarını.
Kalbinde ki bütün yangınlarını.

Sen hep gülerdin,
Lacivert benekli akşamlarda.
Denize Ay düşerdi yüzün diye bakardım.
El ele yürürdük yakamoz ışıklı sevdamızda.
Balıklar imrenirdi kollarımda ki özgürlüğüne.
Volkansı dağların sarsılmasıydı sevişmemiz.
Deniz ve gök gibi karışırdı birbirine ellerimiz.

Sen hep gülerdin,
Lacivert benekli akşamlarda.
Mevsimler döner eskimezdi sevdamız.
Limandan kalkan sana yetişememişliğin pişmanlığı var
içimde.
Ve milyon kere çalkalanmalı deniz biz yanyana gelince.

Sen hep gülerdin,
Lacivert benekli akşamlarda.
Ve ben bilirdim acıların kaç bahar ettiğini...