Lâbirent Şiiri - Dinmez Er

Aklımı başımdan almış bir deli rüzgâr
Serkeş, avare deyin ki, başına buyruk biri
Sohbetler hoşbeşler girmez kapımdan içeri
Kapımın ardı hane değil Hoca Nasrettin bahçesi
Sorsanız nedenini cevabım bilmediğindendir

Kuşlar uçmuyor, vızıldamıyor arılar niçin
Bunları bilirim, tohumlar cücüklenmedi
Çiçekler açmadı, bal özleri yok henüz
Ya sevgilim?
Farkında değilsiniz sevdiğimi anıyor arıyorum
Gözlerimin uzaklara dalıp gidişi ondan
Biçare gönlüm bir ökseye takılmış
Kalbim onun elinde tutsak şimdi
Küheylan gibi şaha kalkıyor isyanım

Anılar sanki arılar üşüşmüşler başıma
Tek bir yol kalmıştır artık önümde
Daha mı kolay olmalı gitmek kalmaktan
Daha mı çok acıtır canını kalmak yoksa
Çünkü aşkı onda bulmuş, Mecnun olmuştum
Susmak çare olamaz, konuşmak boş, anlamsız
Sen örmedin kaderimin ağlarını, sökemezsin
İlenmek, feryat figan faydasız
Sanma ilaç olur zaman ciğerinde açılan yaraya
Ne kadar dayansan, çoğaltmak istesen de içindeki aşkı
Sevmek taş gibi ağır,
Aşk granit kadar sert ve acımasızdır.
Kendini aldatma yol ayrımında sanma
Sen girişi var, çıkışı olmayan yolun yolcususun

Dinmez ER / Venedik / Selanik / Çeşme / 2009. 09. 14-15 -16 /