Labirent Şiiri - Adem Kunt

Uzanıyorum saatlerce yatağımda,
gözlerimin odağında hep aynı yer…
Ayaklarımda pranga yok benim,
beynim dört duvara hapis,
tutsak düşüncelerim…
Fonda bazen ney sesi,
yüreğim deli…
Erzurum çarşı pazar,
Urfa’nın etrafı dumanlı dağlar,
Çarşamba’yı sel aldı,aman aman…
Ağıtlar geliyor kulağıma uzaklardan,
memleket havalarından…
Bir ceylan vurulmuş dağda,
orda bir gelin ağlar…
Volta vururken düşüncelerim beynimde,
haykırıyor sessizce,dayan dayan…
Saat ilerliyor, gece yarısı,
beni ancak deliler anlar,
yüreğim yangın yeri,
aklım firarda çünkü…
Bir,iki,üç,dört,beş,altı…
Saymakla bitmez ki yıldızlar,
yıldızlar orda,yıldızlar uzakta,
teker teker onlarda kayar…
Beynim tutsak,beynim zindanda,
katil duvar,dört duvar…
Düşlerime dahi girmiyorsun artık,
sen de mi sevgili yar…
Bir kurşun gelse uzaklardan,
girse serserice sol yanımdan,
bu denli yıkılmazdım,
senin yıktığın kadar…
Havalar gelir memleketimden,
bir yanda yaz, güneş,
bir yan kara kış,zemheri…
Bir yanda davet var kurşuna,
bir yan dertli,bir yan serseri…
Toprak dediğin nedir ki,
memleket neresi? ..
De hadi deli yüreğim,
sen de bırak yorma kendini,
memleket havalarından bir nefes al,
hiç kalkmadığın yerine,
şöyle upuzun uzan…
Hadi kedim sen de uyu,
hadi,
hoşçakal…