La Violetera Şiiri - Dinmez Er

Herkes gibi tutunmak istemişti hayata,
Kontrolsuz o hırsla avuçlamıştı çiçekleri,
Beyoğlu’nun bilinmezlerle dolu karmaşasında,
Meyhanelerin, barların, pasajların masalarını,
Dolaşır uyur gezer gibi gün akşam olurdu,
İniltiye benzerdi cılız sesi: güllerim karanfillerim var!
Gececi yosmaların yılışık kıskanç bakışları üzerindeydi
Elinde karışık rengarek çiçekler, karanfil gül demetleri,
Ince uzun parmakları Mona Lisa’dan daha zarifti,
Narin omuzları, ustaca yontulmuş heykel başı,
Gece kadar siyah iri gözler, uzun kirpikler,
Omuzundan incecik beline inen parlak siyah saçları,
Hiç kimselere benzemeyen bir güzellik ve gençlik!

“Güller vereyim Karanfiller vereyim,
Taze çiçeklerim var ablalar, beyabiler!
Sevenlere sevilenlere renk, renk
Bir demet menekşe al, tak yakana,
Mis gibi koksun parayla değil bedavadan ucuz!”

Saatler ilerler sözcükler ıssızlaşır, hava kararır,
Yiter zaman tenhalaşır meyhane masaları, barlar,
Kimsesizlerin en kimsesizi bir hayalet,
Yorgun ayaklar kendi yalnızlığına dönerdi,
Gureba-i viranesinde hepsi çıplak bir odacık,
Dışarıdaki siyah tül perdeye kapanırdı kapı penceresi,
Odanın duvarlarında gölgeler oynaşırken içi ürperirdi,
Sesler kesilir, dua sözcükleri dudaklarında sönerdi,
O karanlığı ölümle eşleştirir bir tutardı,
Oysa ölümün ak güvercinlerle geldiğini bilmezdi.

Gülleri keserken dikenlerinden parmakları kanamıştı,
Karanlıkta görmüyordu, acısına alışmıştı,
Başını yastığa her koyuşta başka bir aleme yuvarlanırdı,
Rüyada mıydı? Her gece aynı rüya görülür müydü?
Beyoğlu’nun vitrinleri, ışıkları girerdi araya, uyur kalırdı.
La violetera”Çiçekçi kız” şarkısının öyküsüydü…

Dinmez ER / Şiirleri / Çeşme / 2019. 08. 11 /