La Tâhzen Şiiri - Şiir Emekçisi

La Tahzen

Hüzün bulutları yığılır gönül semasına,
Her damlası geçmişin yankısı, sessiz bir dua.
Ama der ki bir ses, derinden ve berrak:
"La tahzen; bu da geçer kalbim."

Gözyaşın yıldız olur, dökülür geceye,
Her düşüşü bir umut, serpilir sessizce.
Duyuyor musun? Sabır bir sır gibi fısıldar,
"La tahzen, sabah yakın, doğar güneş yeniden."

Zaman, keskin bir bıçak gibi keser zincirleri,
Kırılır gölgeler, alır rüzgar nefeslerini.
Ve der ki bir esinti, ruhunun derinlerinde:
"La tahzen, bu karanlık kaderin değil, hüznün son durağı."

Hüzün de bir misafir, kalmaz ebediyen,
Her gamın ardında bir tebessüm bekleyen.
Hatırla: Yağmurdan sonra çıkar gökkuşağı,
"La tahzen, ey gönül, bahar pek yakın."