Hangi sensizliğe lâ mührü vursam illa da sen diyor yüreğim. Oysa
sevmenin suçu yok, yokluğun soğuk mevsimler savuruyor. İklim ile ilim arasında farklı mecralarına banıyor meramlarım.
Kaçmak istedikçe sende kaldım her şeyim.Sana bağımlı bir tinerci gibiyim. Sensizliğin sokağında kendimden ve senden geçişisin bütün perişanlığında ders görüyor hallerim.
*Yenildim işte! Giderken dökülen damlalarını suçu yok.
*Yakıldım işte! Giderken hüzünkar bıraktığın bakışının suçu yok.
En mutlu insan, gönlündekiyle günlerini yaşayandır. Ben şimdi mutluyum ama mutsuzluğumuzun. Düne dönmeyen hangi dünyanın yörüngesinden fırlatıldın uzay hoşluğuna. Neden yoksun s’amanyolumda. Nefes nefese kaldığım ve nefsimle nefesiz kaldığım ali cenap günlerin içini neden boşaltın?
Kendine büyük düşmanlar kazandırma; algı, olgu, bilgi, ego gibi.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
