Lâ mekan Seyyah 8 Şiiri - Gökhan Savunmaz

Kızıla boyanmış bir geceden,
ağıtlar yükseliyor döve döve vuslatı.
Vedaların savrulduğu bu şehirde, ayın bile yüzü gülmüyor artık.
Gözlerinin deryasına dalmışken,
gidişini nasıl yaşarım, karada bir balık gibi.
Tenime mühürlenmiş ıssızlığında, ilk kayboluşum değil bu.
Bir harp başlangıcı olur dilimde çürüyen her yemin.
Sen her hücresinde bu denli galipken kalbimin.
Ben gözlerimde dinmeyen matemin hüznüne yenilirdim.
Yine bir hazan günlüğü bu gün mevsimlerden
Dudaklarımda ibadet eden adın ve bir parça sitem.
Gölgemde tamamlanmayan hayat gibisin,
Güneşe boyun eğmiş bir bulut gibi.
Ve o tarifsiz kokun.
Nasıl da kursuz bir mahpusluktu yokluğun.
Gülüşlerin sanki bakışlarımın en sessiz çığlıydı.
Yoktu hasretinin bir limanı, bir rotası,
bir durağı.
Her gece,
Kefen giydirdiğin yıldızlara sarılıp, sessizce uyudum.
Umutlarımın mezarı oldu yastığım.
Terk ettiğin ellerimden bu sana son mektubum.
Kusura bakma sevgilim, bir hoşçakal için bile çok bocaladım.
Düşler yorgun
Kelam suskun.
Kalem kırgındı.
Söz bitti.
Bir gülüşlerin kaldı ömrüme yadigar,
Bir de penceremde kuruyan begonyalar.

Gökhan Savunmaz