Lâ mekan Seyyah 10 Şiiri - Gökhan Savunmaz

Emanet ettiğin düşlerde yıllarca derman aradım.
Sendin fotoğraflarda ki gülen yanım.
Sendin saçlarımda ki kırgın baharım.
Sendin soluğumda ki yangınım.
Kan çiçekleri açtı gözlerimde,
bir damla gözyaşında, bir ömrü gülüşlerine adadım.
Aşk iki kişilikti oysa, yaşanmayan ayrılıktı.
Kırık bir saatin zamana yenildiğini değil,
Gidişinle can çekiştiğini gördüm.
Yelkovanın adımları tekliyordu sol yanımda.
Akrep ise paramparça.
Sen hiç, ölümün soluğunda tuttundun mu hayata.
Yorgun dudakların bilmecesinde kayboldun mu sen hiç.
Senden sonra hasret ;
Gelmeyen bahar,
doğmayan güneş, açmayan çiçekti.
Yağmur taneleri arasında aramaktı seni.
Ateşin içinde çığlık çığlığa susmaktı.
Düşmeden, yara bere içinde kalmaktı.
Cümlelerin boşluğuna sen diye sığınmaktı.
Sonu olmayan duraklar ezgisinde, meçhul bir yolculuktu.
Gurbet mi bana yardı, yar mı bana gurbetti,
inan hiç bilemedim.
Tek bildiğim ;
Odamın küflenmiş kokusunda binlerce hayal, yokluğuna mahkum edildi.
Körler ülkesinde kapı kapı dolaştım yıldızları.
Gözlerim gözlerinin sokağında evsiz kaldı.
Günler takvim yapraklarında kum taneleri gibi savruldu.
Sokağımın prangalı adımlarında bir sen kaldın.
Birde, unutulmaya yüz tutmuş onca hatıra.
Zaman vedaların yerini doldursada.
Yokluğuna hiç bir gülüşü sığdıramadım.
Seni, yüreğimin ilahı sanmıştım.
Meğer, sende bir faniymişsin.
Yastığımda ki anılar, kuruyunca anladım.

Gökhan Savunmaz