Lâ-le Şiiri - Gülşen Mavi

adımı unutmayan kuşlar
yem oldu
nankör kedilere
unutmalıydı hepsi
unutmuşken beni
ben bile
oysa sadece
bir dilim ay ışığı istemiştim geceden
bu çekilmez hasret bitsin diye

zaten
erken çöküyor bu kış güneşe
daha mevsim onyedisinde
hadi toparlanalım
unutmalı çökmeden
illâ unutmalı iyice
yoksa yazık olacak kuşlara
omuzlarım çöktüğünde kalkıp
hani hep o omuzuna konanlara
nankörlere yem olan
zavallı vefakârlarıma

vakit bir gece vakti
aylardan hep ekim
duvarda çizili bir lâle
şafak beklemekten vav
zaman tire tire
kalbim sana hep mim
halimi görmüyorsun
duymuyorsun
bilmiyorsun
senden çalıyor üç maymun
geçen sene
hiç

bitti film
aç artık gözlerini