La Isla Bonıta Şiiri - Nuh Karaaslan

“Laissez-faire”
kadarınca serbestsin!
(La isla bonita, fonda…)

Kendini beğendir, pazarla
simsarlara reklamlarla
iyiliklerden kıvrılır bu
son yüzyılda
Bel kıvırır dünya..

Attıkça o deli yürek,
Kıvranır kıvranır…

Sen şair, sanırım karınca uykusunu bilmezsin;
Ne kadar zordur…
Yüreğin tetikteyken, aklı selim firarda.
Akıllı uzaktayken, delilik yanıbaşında.
Sen, sözüm ona;
deli sevda da bilmezsin,
Bilir misin şair?

Goy goy caddesinden geçip geçip
-Sahte gül -naylon lale- bahçesinde
aranıp durma!
Yapma şair, hayatı tiye alma!

Tan yeri ağardı, simsarlar çıktı yola.
Pazaryerleri çoktan kuruldu.
Dar ağaçları ha kezâ!

Sabah ezanı o nedenle sabâ’dır…
Tüm ölülere,
ölümlere,
ölü sevicilere…
(Tinler ki, tin tin..
Cumba da cumba!)

Ön dişleri sivri olan soruyor:
Öldürmekle biter mi çocuklar?
Ölüm, bitirici mi?
….
Bocalanır durur öyle, dünya
devinim içindedir.
Kâinat keşif…

Bi yağmur yağsa artık!
Bi kıyamet kopsa!
Temizlense dünya!

Çocuklar,
saklayın masumiyetinizi;
Yoksa,
bize yaşamak için
hiç bir neden
kalmayacak!

Şair, neden böyle;
Anlaşılmazı, anlamaya;
Anlaşılanı, anlaşılmazlığa sürüklüyorsun..

Daha yenili okudum,
Anlaşılmamış bir şairin
anlaşılmayan şiirlerini..
(Nedense ben hepsini anladım…)

22 yaşında hayata küsüp,
Kurtuluş bellediği ölümün
kucağına atlayan,
O İnce şairi ve şiirlerini de…

Çok yabancı kelimen var, şair
Türkçenin zenginliğine ket vuruyorsun, diye sitem ediyorlar…
Kitaplarından bir dünya kurdun kendine.
Gövdendeki en büyük,
kara parçana;
şekil çizdin,
-düzelmez yamuk-
renk verdin,
-göğe varan mavi-
his verdin,
-karaya çalan kırmızı-

Yaşadın orada,
Yaşattın…
Nefes verdin,
Aşk’la…

Yapıştın gövdesine insanlığın
Tuttun yakasından, küfür ettin…
Anladı mı?
-Anlamadı-

Şair:
-Hem insanlık yoktu, kalmadı-
İşte, bitti reklamlar…

-301 kişilik az ara, Soma’ya-

Şair,
Şair merakınla, sevme beni!
Tuz merakınla sev!
Deniz tuzu merakınla,
Kristal tuz merakınla sev!

Tuzla beni,
Beni tuzla..
Koktu dünya!
(La isla bonita, fonda…)

Nuh Karaaslan