Lâ Şiiri - Mert Ekici

Ağla!
Soluduğun nefes seni boğmakta
Ve çığlıkların hangi kalbi dağlar bilmeksizin
sen,
Ağla!
Yalnız ve tutunacak bir göbekten yoksun bir köksüzlük içinde sen,
hayatta ona ait bir bağı
şimdi kalbine doğru hafifçe
Bağla!
Ben, unuttum!
Kimden geldiği ve ne yöne gideceği bilinmeyen maviyi
gözlerine emanet edip
Kendimi
Unuttum!
Tamahkar dudaklarını öpmeye
elbet bende muktedirimdir lâ'kin,
semada yankılanan "lâ" seninin emrine uyan ben,
şehvetimi
Kuruttum!
Üzülme! Kirpiklerinden süzülen damlalarına vesile
dün gece koyu bir hüznü düşündüm...
Ve buldum!
Yazılı bir günceyi sakladığım koynumda sabaha doğru
sana
Döndüm!
Gökkubbeye savrulan eteklerimle;
boynum bükük, ellerim açık ve bitap halde ben,
sana döndüm!
Beyaz mermerlere kazınan adımın altından
cümle cemaate ibret
huzur içinde can verip
sessizce
Göçtüm!