Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Yaşasın da zaten...
Şiirleri de katlederlerse, gökyüzü işgale uğramıştır, kesin..
Ne bavullar alır içimizdeki sel suyunu, ne yatakları yeter nehirlerin..
Bilinmeli ki lekelerini silemeyen toplumlar, arka koltuklara taliptir..
Kimseler görmeden biner, yine en arkadan inerler..
Şiirler bile çıkaramaz o lekeyi...
Günceli çok iyi anlatıyorsun Kardeşim..
Kutlarım Necdet..
Meğersem ne zor şeymiş gidenlerin ardında kalmak!Suspus yüreğinin arşa yükselen çığlıkları arsında tek ayak ustura sırtlarında öylece kalakalmak ne zor şeymiş.Sevgili abim teşekkürler defalarca teşekkürler şiir okuyorum doyasıya kendimi mısralarda kaybedip bulamasam da...
Şiirin başlığı Leke... İlginç. Leke var, leke var... Kimi çıkar, kimi kalıcıdır diye düşünürken bir yandan da şiirde leke nerede diye aramaya başladım.
Üstüne yorgan çekmeden uyumaya çalışan yıldızları sevdim.
Sonra:
Kime ait olduğunu bilmediğim
Sözler var bavullara tıkıştırılmış
Her biri dağılmış mozaik parçacıkları gibi
Ayrılığa alışmaya çalışıyor
Bölümüne takıldım şiirin. Çok özgündü. Mozaik taş kırığıdır sonuçta. Taş gibi ağır sözleri taşımak giderken bavulunda. Veya; taş bile ayrılığa dayanamaz, alışmaya çalışır boşuna mı demek istiyor şair dedim... Epey kafa yordum ama, ortalıkta şeytanlar gizlenmeden dolaşırken, günümüzde her şey öylesine lekelenmişken şiirdeki lekeyi bulamadım bir türlü öğretmenim... Üzgünüm. O benim başarısızlığım.
FAKAT OKUMAK GÜZELDİ...
Büyük keyif aldım okurken. Kutlarım yürekten...
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta