L.A'lı Abiciğime Şiiri - Fahrettin Öztürk

“ Yağmurda gülenle ağlayan belli olmazmış! ”

Zaman seni bana emanet ettiğinde
O zaman çökmüştü şakaklarıma aklar.

Arabadaydım,
Şöför mahallinde
Kavşakta durmuştum.
Kırmızı ışıkta
Yeşilin yanmasını bekliyordum.

Birden
Bir çocuk belirdi kapımın yanında
Elinde bir bez, bir şeyler söylüyordu
Belki fısıldıyordu o çıkmayan sesiyle
hayatın gerçeklerini
Arabamın camını silmek istiyordu vesselam
Anlayacağınız.
Üç beş kuruş bahşiş almak istiyordu.
“ – Buyur” dedim elimle.
Pek akıl karı değil ya
Yağan yağmurda.
“ – Buyur temizle”
Uzandı ve silmeye başladı camı
Elindeki beziyle
Gözleri takıldı gözüme çocuğun,
Çocuğun gözleri gülüyordu
Yok yok, ağlıyordu
Yok canııım, gülüyordu
Galiba
Çocuk ağlıyordu.
Yağmur damlaları akıp gidiyordu yüzünden çocuğun
Gözyaşları arabamın camından süzülüyordu.
Hırsla siliyordu camı çocuk
Zevkle değil ama istekle siliyordu
Bir şeyler arzuluyordu gözleri
Bir şeyler diliyordu
Geleceğe dalıyordu gözleri
Gözleri adeta yalvarıyordu.

Aynı damlalar vardı yüzünde çocuğun
Aynı damlalardı arabamın camında
Yağmur damlaları mı yoksa gözyaşları mıydı
Anlayamadım
Çocuğa para verdim mi, vermedim mi
Hatırlayamadım.
Ama,
Galiba çocuk ağlıyordu abiciğim…

[email protected]