Kuzum Şiiri - Sevilay Karaman

kuzum, Egehan
adım attığın her yerde
ayaklarının altına ellerini koyacak babanı görüyorum
yüz hatlarının kararlı,sevecen ve insan çizgilerinde

gözlerin çapaklanmasın
rüzgardan korkmayasın
yüreğine çentikler atılmasın diye
ırmaklar süzecek her kalbim deyişinde ve ellerini ellerine açacak
kimbilir kaç güz kaç yaz
seni yaşadığı kadar yaşıyor olacak

illaki sen büyüyeceksin
ateşlerin ve güvercinlerin
’ekmek,şarap ve gül’diyecek sesin duyulacak

dudaklarının kıyılarında çığlık çığlık ucuza çalıştırılan işçileri
ve kadınları
ve çocukları
ve sazlarının telleriyle yananları
hem yalanları şapkalarının altında saklayanları
tenin ve kayaların renklerini, gökleri, suları
hem de dağların yüce yalnızlıklarını
buğulu camlara yazılmış yazıları ve yazanları göreceksin
görerek büyüyeceksin

’Memleketimden insan manzaraları’diyen Nazım Hikmet Ran
belki Türk vatandaşlığına geçmiş
savaşlardan vazgeçilmiş
muhtaçlara dolu dolu eller uzatılmış
yollarda insan çiçekleri efil efil neşeyle yürüyor olacak

kim bilir!

ya da yorulacaksın güneş ışığı vuran güz bulutuna
uğur böceklerinin birikmiş gözlerle ısırmasında ve acıya doymuş zamanlarda
ve bir gececik bile kalbini taşıyamayanlara ellerin seğriyecek
belki de kendi gemini yapacaksın yağmurların başlamadan geleceğe
ve bir çita ile salyangoz aynı gemide olursa sakın şaşırma..

kim bilebilirki yarını!

ama benim bildiğim tek şey var
bunu bilir bunu şiirlerim ki
kuzum,Egehan
adım attığın her yerde
devamsız sokaklarda kalmaman için
gözlerinin akı için,bebeği için
babanın Nisan ışığı olacağı
ve kollarını açık tutacağıdır
tıpkı kendi babası gibi.