Kuzu Destanı Şiiri - Nevzat Dağlı

Koyun olacağı belliydi zaten,
Koçların ardında meledi kuzu.
Talihi açıktı ballıydı zaten,
Sürüye kendini uladı kuzu.

Başını salladı molla sandılar,
Tüyünü boyadı öyle andılar.
Her yerde meledi ona kandılar,
Hep kendine ikbal diledi kuzu.

Sürünün önüne geçmek istedi,
Yüksek tepelere uçmak istedi.
Bazen geçmişinden kaçmak istedi,
Çobanın ardını yaladı kuzu.

Melerken çok potlar kırdığı oldu,
Baltayı taşlara vurduğu oldu.
İplere unları serdiği oldu,
Sap yiyip samanı eledi kuzu.

Kurtlara aracı oldu dediler,
Forsuyla yolunu buldu dediler.
Zalimle birlikte güldü dediler,
Mazlumda dişini biledi kuzu.

Fotomontaj yaptı, yalan söyledi,
Koçları kendine kurban eyledi.
Çayıra çıktıkça netti neyledi,
Kendini pisliğe buladı kuzu.

Nevzat’ın kavalı hoşuna gitsin,
Eğer anlamazsa boşuna gitsin.
İşaret ararsa taşına gitsin,
Hafif taşımızın yol adı kuzu.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat