Kuzu Şiiri - İlhami Şenol

Kuzuyu yedin mi hakkını vereceksin.
Hem kuzuyu yiyeceksin, hem de bedelini ödemeyeceksin.
Adama kuzuyu boşa yedirmezler.
Memleketi bugün bu hale getirenlerin, o kuzuları yediren ağalarla, aşiret reisleriyle ilgili anıları romanlaştırılsa İnönü Stadyumu’nu dolduran ve hatta taşan kitaplar yazılır.
Bilenler, yiyenler kendilerini bilir.
Türkiye’de feodalite ile işbirliği yapıp, kölelik düzeninin doğu ve güneydoğuda yaşamasını ve sürmesini sağlayanlar yağlı tatlı kuzuları yiyenlerdir.
Şimdi sorsanız, şimdide devam eden ve geçmişten miras alınan, bu mirası en ince ayrıntılarıyla, gelecek nesillere aktaran, çoğu da ihtiyarlamış, yaşlanmış bu zatı muhteremler, öyle dürüst ve namus erbabı kesilirler ki, sanırsınız ki memleketi biz bu hale getirmişiz.
Vallahi, billahi ben kuzu yemedim.
Hiç kuzu çevirmelerine tenezzül etmemiş, onurlu vakar sahibi kişiliklerin olduğunu unutmayalım.
Kuzunun yanında, bir de, tereyağlı, bol çam fıstıklı ve kuş üzümlü en iyisinden pirinç pilavı ile bol köpüklü yayık ayranı içince ve dahi sofrayı ve sonrasını bol güzellikler sürdürünce, sürsün ve yaşasın ağalık ve aşiret reisleri. Yaşasın feodalite.
Zaten yukarıdakilere de istedikleri doğrultuda da raporlar gönderilince işlemde tamamdır.
Hem kuzunun yanına postunu kuracaksın, hem kuzuyu afiyetle götüreceksin. Sonra da aşiret reisleri ile ağaların istediklerini yapmayacaksın.
İstedikleri ne. Marabanın gözü açılmasın, toprak reformu yapılmasın, bütün yapılanlara göz yumulsun ve ‘ kahrolsun köleler’.
Sömürün, zulmün, baskının ve feodal düzenin sürmesi için binlerce sürülük kuzular feda edilmiştir.
Ve bunun neticesi, hala ülkemizde ağalık ve aşiretlik devam etmektedir. Ve ben bundan Atatürk Türkiye’sinde yaşayan bir yurttaş olarak büyük utanç duymaktayım.
85 yıllık cumhuriyet hala toprak reformunu yapamamıştır.
Bunda acaba kuzuların payı yok mudur?
Sokmayacaksın bakalım memlekete kuzuları, bak bakalım iki günde çıkıyor mu çıkmıyor mu toprak reformu.
Sebep ne, kardeşim.
Kuzu.
Kuzudur, kuzu.
Amerikalının bir taktiği vardır, her sömürdüğü ülkede, yandaşlarına, bana dilediğiniz kadar düşmanlık yapın, aleni, ama planlarımı şakır şakır işletin, der.
Ağalar ve aşiret reisleri de böyledir. Hem kendilerine her türlü olumsuz propagandanın yapılmasına izin verirler, hem de demokratik, cumhuriyet Türkiye’sinde yaşamalarına izin verdirilir.
Hiç ağalığın, aşiret reisliğinin kaldırılmasına dair bir kanun duydunuz mu, duydunuzsa, bana lütfen haber verin. Bende cahilliğimi gidereyim.
Bugün ülkemizdeki en temel meselelerden biri de, bu ağalık ve aşiret düzeni, feodalite kalıntılarıyla, yeterli etkin ve kesin kararlı mücadelenin yapılmamasıdır.
Ağarlın altında yaşayan bireyler köledir. Onları yurttaş yapabilmek için öncelikle onları o boyunduruktan kurtarmak gerekir.
Bu ülkede terörün nedenlerinde biride bu kurtarılmayıştır.
Bunu görmemezlikten gelmekte ayrıca incelenmesi gereken bir konudur.
Görmemezliğe iten nedenlerden biri kuzu mudur?

Dr. İlhami Şenol.

Feodalite: derebeylik(Orta cağ Avrupa’sında yaygın bir şekilde görülen bir yönetim-toprak sistemi. Güç odağının merkez ve cevre (merkez-kral, cevre-derebey) arasında gidip geldiği, ortamda tam bir burjuva sınıfının olmadığı zamanlardır. Bu sistemde güç demek sahip olduğun toprağın miktarı demektir. Köylüler çalıştırılır toprak üzerinde ve derebeyler de bu köylülere güvenlik sağlar, karşılığında urunu kendilerine alırlar. Modernleşme sureci ile yok olup bulunduğu sosyo-politik yapıya göre çok çeşitli varyasyonlara yol açmıştır.
Köle: Birinin emri altında bulunan, özgür olmayan kimse.
Ağa: Geniş toprakları olan, sözü geçen, varlıklı kimse,
Aşiret: Dil ve kültür yönünden büyük bir türdeşlik gösteren, birçok boydan oluşan, yapısındaki aileler arasında toplum, ekonomi, din, kan veya evlilik bağları bulunan göçebe veya yerleşik nitelikteki topluluk, oymak.