Kuzgunlu Aşk Şiiri - Ayşe Uçar

yıllar önce dokunmuştun kalbime
hâlâ sesinin rengini yüzünün albenisini hatırlarım
gözlerinin elâsında yıkanan yeşilin her tonu
alır götürür kalbimi aşka

ne zaman bir yeise üzüntüye kapılsam
kuzgunum gelir omuzuma

gagasında bir tutam yağmur gözlerinde deli kasırgalar
yüzüme yüzüme çarpar küstah poyrazları

kendime gelsem de
zorba bir bungunluk alır ruhumu
gözlerimi kısar susarım zihnim karanlığın damarlarında çatlar
çekip alır elimden rüyalarımı kuzgunum
aşkın olmayacak her ihtimaliyle öldürür
umutlarımı

acıyla çileyle örülü bir kafeste yaşatır beni
ayaklarımı derin bir yokluğun içine çeker
uçurumlardan yuvarlanır gibi tutunurum
kuzgunuma

simsiyah güçlü kanatlarından
hayallerim savrulurken rüzgârların karın boşluğuna
çürük bir kalple nasıl doğar nasıl yaşarım
aşkla

gerçek dışı bir sevdanın anatomisinde
ömrüm batan bir güneş gibi solarken
kuzgunum toparlar beni çaresizliğin
içinden

aşk hep zamansız bir eğriden teğet geçer yakar canımı
ve büyüsünü yitirir gider
kanatır ayrılığın çengelli
iğnesi

uçup
giderken kuzgunum
aşksız yüreğim hep karanlığa akar adsız nehirler gibi başıboş

.........

208202520:25