Kuzeyin Çağrısı.. Şiiri - Özdener Güleryüz

İniyordu, ezberindeki titrek,ağlak güneş,dünyanın.
Uzay zaman mekanını aşarak.
Uzak kuzey ay düğümüne henüz varmadan huzmeler,
Gecenin birtürlü kararmadığı,okyanus kıyısı o ülkede ve çok yukarlarda,
Yerin altından vurduğunda sıcaklığı,kıyısındaki çırpıntılara, alışamadığım uykusuzluna, soluk ışığa ve oynaşmalarına bakıyordum dalgaların..
Uyku gözümden akıyordu..Saat gecenin onbiri ve kararmaya karar verememiş geçirgenliği artmış hava beni denize itiyordu..

Üzerime baktım..
Bir an tanıyamadım giysilerimi,benimmiydiler? Ellerim üşüyordu,
Ceplerim yoktu..Çok ilerde koşan bir çocuk vardı sarı saçları uçuşuyordu..Koşuyordu..Gündüz mü uyumak gerekiyor bu ülkede?
Şimdi mi yürüsem denize? Biraz daha oyalansammı?
Neden kuzeyde ölmek istiyorumki? Işığım bitmesin diyemi?
Geciken huzmelere zaman tanımak mı istediğim..Çözemediğim ve giderek çözeceğime olan umudumun azaldığı tüm düğümlerden de vazgeçip ıslaklığa ve soğuğa yürümek isteyişim bundanmı?

Havaya baktım..
Kuzey ülkesinde gökyüzünde en çok bulunan şey bulutlar..gri gri ve kara ya yakın gri..Aklına esipte bir anda içinde bulunan su yu yere göndermeye çok hevesli bulutlar..
Denizden mi yoksa yukardanmı geldiğini anlayamadığım bir iki damla yüzümde soğuk bir iz bıraktı o an..Yine gözlerimi kumlara
Döndürdüm..İzlerimi kumda bıraka bıraka yürüdüm..Döndüm kendi izlerime baktım..Silsem mi kaybolmak için..

İlerde koşarak oynayan sarı saçlı çocuğuğa yine baktım..Ona neden yaklaşamıyordumki? Konuşabilsem onunla..Dilimden anlarmı? Yada hiç konuşmadan sadece izlesem onu anlarım belki duygularını..Çocukların duyguları ve davranışları değiştirilmiş duygu ve davranışlar değildir..içten saf ve katıksızdır..Neden büyüdümki..Ne güzel, sanırım annemin çektiği o siyah beyaz resme bakmayı çok severim.Olsa olsa on yaşındayım onbir de olabilir..Arkamda çalılıklar var..Gülümse! demiş de olabilir annem o an bana..Gülümsemişim çünkü..Sorumsuzca..İçimde henüz hazır olmadığım,yaşadıkça başıma geleceklerin bir çekirdek içindeki yeşermemiş hali..Henüz, şimdilerde okuduğum o kitapta sözü geçen
Affetmeden rahat olamıyacağımız ile ilgili altın kuralı bilmiyorum..Hatta kimi affetmem gerektiğinide..Gülümsemişim sadece..

Son kez, Denize baktım..
İçine doğru yürümeden önce,dibini düşündüm..derinliğini birde
Denizin altındaki dünyayı yaşayamaz,sadece görebilirdim..Oda bir süreliğine..Sonra içime su dolar,burun deliklerimden,gözlerimden,kulaklarımdan sular denize yine geriye dönerdi..Mutlaka gözlerim görme kabiliyetini kaybetmeden,görebildiğimce çok şey görmeliyim,belki bir denizatı görebilirdim,Mavi büyükçe bir balık,Belki yunus,veya bir balina..
Yavaşça ilerledim,deniz dizlerimi geçtiğinde,daha bir sevdim denizi..
Deniz göğsüme geldiğinde,denizin nefesi benimkini yendi.Boğazımdayken deniz,ben de denizdim..Başımın üzerinde yerin var deniz..Gülümsemiyorum şimdi..Deniz ve sonsuzluk gülümsüyor..

ÖZDENER GÜLERYÜZ