Kuzey Yıldızım --dayıma, Babama ve Sivas ...

Çocukluğumun sesi, kırda esen yel,
Adım attığım her yol sende bir iz bel.
Ne zaman yönümü şaşırsa yüreğim,
Sen ordaydın, dayım, yıldız gibiydin.

Bir omuz değil sadece, bir dağdın bana,
Konuşmasan da bilirdin, içimi anlardın ama...
Sivas’ın taşına yazılmış kaderim,
Seninle öğrendim ben adam gibi durmayı derin.

Sıla kokan türkülerle büyüdü hayalim,
Her notasında sen vardın, dayı, canım, ayalım.
Babamın yokluğunda susan her sözüm,
Seninle tamamlandı, sustuğu yerden çözüm.

Ah Sivas... taş evlerin serin duvarı,
Hatıralarla dolu her köşe, her karı.
Babamın sesi hâlâ yankı olur gece,
Seninle dindi özlem, yandım içten içe.

Bir soba başında anlattığın hikâyeler,
Kimi zaman güldürür, kimi zaman içimi deler.
Seninle öğrendim gururu, sabrı, mertliği,
Her sözünde bir dağ vardı, bir yürek yüklü bilgeliği.

Her gelişim memlekete bir veda gibi,
Arkamdan salladığın el, içten bir dua gibi.
Gözlerinden okudum bin sözcük suskun,
"Yanındayım evlat" dedin, dünyam durgun...

Babam da senin gibiydi, bilirim derinden,
Aynı duruş, aynı bakış, aynı sessiz sevecenlikten.
Belki yok şimdi başımda eli,
Ama sen tamamladın onun eksik yeri...

Kimi zaman yıldızlara bakarım gece,
Ararım bir ışığı, kaybolmuşken hece hece.
Sen doğarsın gökyüzünde, yönümü bulurum,
İyi ki varsın dayım, hep senle dururum.

Sensiz ne olurdu bu yollar, bu mevsimler,
Kırılırdı içimde nice hevesler, gizli sesler.
Ama sen vardın ya, bir ömür yeter,
Dayım... seninle güç bulur her düşen seher.