Kuyuya İnme Ritimleri Şiiri - Mizgin Teker

Ritim.1

budala bir aydınlık
akşamdan kalan
ışık
midemi bozuyor
kirli
yontulmuş
ve çelik
yutamıyorum

ellerim ceplerimde
biriktiririm
kendimi ceplerimde
çünkü
benim bu
bir iç çekiş gibi
çekildikçe
kendi içine kapanan
hayat beni
onaramaz

saklarım
da
vermem derken
birikeni hiçkimseye

ceplerimi
—de
çaldılar

Ritim.2

kuyudan karanlık
ne var
benim
yakından göremediğim
görüp görüp
de
seslenemediğim
ne var
yollarına
kurşunlar dökülesi

beni
kendi halime
bırakmış bir
aydınlık mı
geceden beri
endişelere gebe kalıp
kendini kusan

bir tebeşirin
tahtayı çizdiğinde
kendinden söküp
incelttiği o ses gibi
kulaklarımı kanatıyor
konuştuğum
her hecenin
olgunlaşmamış
meyveleri

kalbim
vehme inen
bir merdiven
ötelerden getirilen

yontulmuş bir
boğukluk
ezberlerim

hafızamdan
daha soğuk
ellerim

hep
niye niye niye

çünkü
anlattım mı bilmiyorum
benim

—virgüllerimi
çalmışlar

Ritim.3

kanıyorum körebe
gibi
kana kana
sızıntı
çelikten bir mermer
—duruşum ondan daha katı
düşerken omuzlarım
mısralara

ne kaldı
inanacak
yarınlara
—kuşan ne kaldıysa
bakma bakma bak/ma
ardında kalan yollara

aklım bir
kuş oldu
takıldı
gökyüzü
denilen radara

ikna olamam
şimdi
ceza denen
kaldırımlardan kaldırılmış
o karara

uzatamadım ellerimi
hayatın ortasına
dedim ki

tarihe not
düşün beni
önemli bir şey
gibi

ellerimi
—de yine
ve yine
çalmışlar

Ritim.4

ters düz ettim
iyice
yüreğimi
acıya çarpan
ilk gölgede
karanlıktan irkilerek

belki yüreğim
çocukluğumun mülküdür
diyerek

gölgem
ben
seni tanımıyorum
dedim
—büyüme benim
gövdemde

ve yüreğim
ne kadar
çiğsin
çiğneyip atmış
seni
dünya denen
hergele

uzun
zaman oldu
sana gidip gelmeyeli

kanımı
kendi ellerimle
süzmeyeli

sonra hatırladım:
—yüreğimi de
çaldılar

Ritim.5

bir bakır leğende
dövdü beni
üvey dünya
nasılsa
çabuk büyürüm
—büyüyünce de unuturum
yankısıyla

kabardı
sonra
saçlarım
hep
akşamdan kalma

ama kapanmadı
hiçbir zaman
beni boğan
kabarık

çiçekli taçlar taksam da

kalemin ağırlığından
ulaşamadım
yazgımın ikbaline

sonra durdum
gün yüzü
görmemiş
bir yoklukta
ve anladım
kuyunun iniltisinde

—çocukluğumu da
çaldılar

Ritim.6

tanıdık bir karanlık
söylenceler
buna tanık

boynumdaki ipe
taburem mesafeli
taburem
kırık

geri dönemem
rakamlardan
daha kesin
bir şey varsa
bekleyenim yok
benim artık

bekleyenlerim
hiç çalınamamış
radikal
bir varlık

parmak
çocukken
iki soruluk bir
aralıkta

yer bulamadım
kendime
hiçbir cevapta

—parmaklarımı
da
çaldılar