Kuyunun Dibine Son İniş 1

Bir zamanlar neşeler saçardı kalemim,
Mutsuzluğu bilmez gibi gülerdi kalbim,
O zamanlar ilham ne bilmezdim,
Ben ilhamı mutsuzlukla öğrendim.

Sonra başladım kuyular kazmaya,
Kazdıkça gördüm ki yalnız değilim,
Diplere inip başladım siyahı yazmaya,
Yazdıkça gördüm ki böyle daha iyiyim.

Aydınlıktan görmedim bir fayda,
Beni sürekli yakmaktan başka,
Bundandır hep karanlığı severim,
Bir ben anlatırım bir onu dinlerim.

Yazmıyordum artık eskisi gibi,
Anlatıyordum dağı, taşı, çiçeği,
Sonra bir kuyu gördüm,
Ve yine girdim içeri.

Baktım benim kader ortaklarıma,
Hepsi yepyeni,
Anladım ki artık miadım dolmuş,
Benden öteye kalmalı benden yeni.

Kuyuları rahat bırakıyorum artık,
Görsem bile girmem içine bir daha,
Zaten yazdıklarımla dolu içerisi,
Sanki orası bir ülke; ben de lideri.

Yine de indik bir kere,
İndiysek yazalım dün gibi yine,
Edelim sitemimizi güze,
Boğalım şu satırları hüzne.