Kuyunun Dibine Son İniş 2

Ne demiştik; yine hüznü sevmiştik,
Ne demiştik; yine dibe inmiştik,
Ne demiştik; yine imkansıza gitmiştik,
Ne demiştik; yine kaybetmiştik.

Kaybedelim öyleyse,
Kazandım sananların aksine,
Şöyle yiğit gibi cesur kaybedelim,
Gece kadar heybetli kaybedelim...

Sokaklar sırılsıklam oldu,
Durduramadığım fırtınalarla,
Gizleyecek hayalim bile kalmadı,
Dokunmaya kıyamadığım o saçlarında.

Sildim yeminlerimi,
Her kuyuya indiğimde,
Kaçamadım o hain sondan,
Her seferinde.

Bir değil bütün şarkılar gibiydi,
Yine de bitti zamansız şekilde,
Akılda kalan melodiler gibiydi,
Hafızamda silik bir biçimde.

Zamanı mı olduramadık bilemem,
Bir zamanlı bir zamansız gitti her senem,
Yerine bütün evren gelse yine de sindiremem,
Gözümün önündeki gerçeği gizleyemem.

Şişeler de yalnız değil artık,
Başka ellerde gülüyorlar,
Yalnızca yalnızlık var artık,
Kuyular da bir bir yok oluyorlar.

Son kez bitiriyorum bu şiiri,
İsteseniz de inmem artık,
Göremem o çaresizliği,
Sizlerin kalıcılığına bıraktım kuyunun dibini.