Kuyunun Dibine Dönüş Şiiri - Onur Aldemir 2

Sokaklarda bir çöl rüzgarı,
Tek bir yağmur yağmıyor.
Gizleyecek hayal kalmamış elde,
Güvendiğim yeminler yerlerde.
Kaçınılmaz son tekerrür ediyor,
Kaçtığım her yer dibe iniyor.

Varılamaz hayaller miadını doldurmuş,
Varılamaz tebessümler çoktan yok olmuş.
Bir şarkıydı; biteli yıllar oluyor,
Akılda kalan melodi etrafa zehir saçıyor.

Damlaları silsem de izi kalıyor,
Kara bulutlarla hasbihal ediyoruz.
Yapayalnız kalan tek şey bendim,
Artık göremezsin, çünkü tükendim.

Yalnızlık bu şehirde de baki,
Yolunu unuttuğun o kuyu gibi.
Adına türlü söylentiler çıkar,
Bu derdi ancak kuyunun dibindekiler anlar.

Yolları yolumdur, kaderimiz bir yazılmış,
Yoldaşlarım size sorumdur: Bize hiç mi acınmamış?
İçimde fırtınalar kopardı bir zamanlar,
Var olmayanın heyecanı sarardı kalbimi.

Karşıma çıkan sen, sen olamazsın,
Film olsa, böyle bir son kimse yazamazdı.
Zamanında olduğun her yer,
Adanmış çaresizlik kokuyor.

Son mutlu olduğum gün biteli,
Seneler oluyor.
Bugünlerde gelen yok, yolumuz ayrıldı,
Zaten yoluna adanacak pek de bir şey kalmadı.

Artık adamıyorum yoluna bizi,
Aramıyorum gelmeyecek sevgiliyi.
Ben seni değil,
Kimseyi aramıyorum.

Ve her gece geleceğe bakıp,
Geçmişime küfrediyorum.
Bundan böyle sıfırsın,
Lütfen aklımdan çıkar mısın?

Hiçbir şey bile olamıyorsun,
Her şeyi bir bir yok ediyorsun.
Tükeniyorum, dayanamıyorum,
Bir gün daha doğsun, istemiyorum.

Aradığım tek şey kuyudaki yoldaşlarımdır,
Çünkü onlar halden anlar, benim sırdaşlarımdır.
Farkında olduğum halde olmayacağının,
Yine de biraz daha yara almak için çabaladım.

Sanırım düşler perdesinde bir ahmağım,
Bütün güzel günlerimi bir bir yakmalıyım.
Bilmiyorum yine, ne yapmalıyım,
Çözemiyorum, sorun nerede, kimi suçlamalıyım?

Her neyse, burası çok güzel,
Sen ise asla giremezsin, burası benim gibilere özel.
Mektupların ise alevler içinde,
İlaç sandığım zehir kalbimin içinde.

Hissizleşmek için çabalamak fayda etmiyor,
Bugünlerde hayat, kazığını eksik etmiyor.
Sanırım artık yaşamıyorum,
Her geçen gün ruhsuzlaşıyorum.

Yıllar geçse ne olur, geçmese ne olur,
Ben her geçen gün senden kaçıyorum.
İnsan bir defa görse kalbinin duracağı,
Düşünden kaçar mı?

Evet,
Kaçar.

Ve bir daha o düşü görmemek için,
Her gelen uykuya düşmanı gibi bakar.
Söyleniyorum yine, 
Bir ben anlarım zaten.

Sen okuma bu satırları,
Okusan da hissedemezsin zaten.
Gidiyorum yine beni bekleyen o kuyuya,
Eğer bir gün beni görürsen bu satırlar gelsin aklına.

Bakma bana, eskisi gibi bakamazsın,
Yine kanacağım masallar anlatma, eskisi gibi kandıramazsın.
Herkes gider elbet kader yoluna,
Ve gidemediği imkansız yollar çizer ardında.

Bir elveda daha,
Biteli yılları deviren o sona,
Bir elveda daha.