Kuyudaki Çiçek Şiiri - Mehmet Nuri Noyan ...

Tanımlama:
Dizginlenemez bir tavır, trajedisi
Yorgun bedeni çekiştiren ruh
Yüzünde dengelenmez bir sırıtma
Gözlerinden saçılan parlak ışık

Eşilecek bir dağın yamacında, bir ben var.
Bir ben'in faslından cesaret bulan,
Mahileşmek adında tuhaf bir sanrı.
Bir zaman tuhaflığı sevmek bu denli şaşırtıcı
Ummazdım ben bir yolu arşınlayıp,
Bulunacak bir serabı.

Tökezliyor, durmadan acemileşiyorum
Adın diyor,bir ninenin kucağında
Efkarlı,ve düşünceleri kendinden bağımsız baba
Yıkık duvarlar arasında büyüyor, bugünlerde bir anne.
Eriyor gözlerim, gözlerim patlıyor
Beynime vuruyor, vur başıma migreni
Doğur beni diyor, ya ben doğurayım seni

Bir çiçek bitmiş kuyuda
Gözümden bir felç inmiş
Şakak kemiğimi kırmış
Henüz genç bir kızken
Annem çay çiçeklerini hep çok sevmiş
En çok onlar korkarmış, kokarken
En çok kapının menteşeleri ağlarmış sanki
O zamanlar anne doğururmuş,küçük kızlar.

Yağmuru severim ama...
Islanmaktan nefret ederim demişti.

Zihnimi terk etmiyor
Beni bana bırakmıyor dünya
Varmazdan önce kapıma,penceremden baktırmıyor
Neden uzaksın sana bu kadar ben
Neden çarpıktır zihnim, tutamaz gözlerinden

Dünya terstir,ayaklar yuvarlak
Kuyumuzun teknolojik çağda da yeri dar
Bak işliyor beynime
Her gün güncelenen ölüm fikri
Suratıma bakan nesneler yerin yok der gibi

Uzaklığı görünce
Midemi saran o bulantı hissi

Ben diyor bu nehri tanıyor gibiyim
Onca ter biriktirmişken
ve anımsıyorum,küçük bir adada
Oturmuşken dili keskin kayalara
Bakarak gökyüzündeki ay'a
Hiç konuşmuyorduk nasıl olduysa
Bir rüzgar eteklerini tutuşturdu
Kalbimde tuhaf bir sancıyla

Kaçışmıyoruz artık yağmurlardan
Saklanarak birbirimizden

Yağmuru severim ama...
Islanmaktan nefret ederim demişti.