Kuyubaşı uykusu Şiiri - Erdal Çoban

Uyuyorum
Ruhum uyanık
Yavaşça kalkıyorum bedenimden
Çıkıyorum sessizce evden
Yan yoldan patikayı seçiyorum gece ve karanlık
Yürür gibi çıkıyorum dik yokuşu
İki yanımda otlar, çalılar, zeytinlikler
Hep birlikte güneşin ak pırıltılı doğuşunu beklerler
Yokuşun sonu elektrik direğinin altı
Çarpı işaretli yerde gömülü eski mavzer
Elimi toprağın altına sokup çıkarmam yeter
Sağa uzuyor yolum
Ufak keçi yolu saat beşe doğru
Ağaçlar kaplamış gecemi
Görmeden yürüyorum neyse ki çok geçmeden yıkıntıyı buluyorum
Düzlüğündeyim manastırın
Rahibelerin ruhlarıyla fink atıyoruz İzmir’de
Sonra yorulunca ben düşüyorum geceye
Sağır ve dilsiz zifiri bir karanlık
Bir kuyunun önündeyim hemen
İşte gelmekliğimin sebebi burada
Giriyorum içine üstü örtülü dalları kırarak
Gömüyorum kendimi elimdeki silahı patlatarak
Güneş doğuyor geceme ak ve pür pak aydınlanarak
Horozun sesiyle uyanıyorum yazmaya koyularak
22