Yusuf olmanın kaderi kuyuya düşmek.
Karanlığa, sessizliğe bu yüzden aşinayım ben.
Taki uzaklardan gelen bir ayak sesiyle irkilinceye kadar.
Umut etmeyi, özlemeye, bu yüzden aşinayım ben.
Ey kuyunun başından el sallayan sevgili.
Böyle çekip gitmene alışamıyorum.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta