Yusuf olmanın kaderi kuyuya düşmek.
Karanlığa, sessizliğe bu yüzden aşinayım ben.
Taki uzaklardan gelen bir ayak sesiyle irkilinceye kadar.
Umut etmeyi, özlemeye, bu yüzden aşinayım ben.
Ey kuyunun başından el sallayan sevgili.
Böyle çekip gitmene alışamıyorum.
Alıştığım yalnızlığa,Alıştığım sessizliğe
Kuyuma küsüyorum.
Kayıt Tarihi : 22.2.2010 17:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!