Kuyu Değil Huyudur Şiiri - Hanifi Kara

KUYU DEĞİL HUYUDUR

Yokluk çeken Mısır’da, kıtlığa çâre bulan
O aklının payıdır, Yusuf’u sultan eden.
Sarsıldı yıkılmadı, Züleyhâ depreminden
Kırılmayan fayıdır, Yusuf’u sultan eden.

Kalubelâdan beri, sözü öyle tatlı ki
Her çileye alışmış, o öyle bir dertli ki
Tam hedeften vuruyor, öyle isâbetli ki
Güzel atan yayıdır, Yusuf’u sultan eden.

Güzelliği dillerde, dolaşıyor şahâne
Kardeşlerin bulduğu, eften, püften bahâne
Kendine saray oldu, ellere çilehâne
Atıldığı kuyudur, Yusuf’u sultan eden.

Köle iken baş vezir, ne güzel oldu sonu
Rabbim elbet herkese, nasip eylemez bunu
Atsalar da kuyuya, üvey kardeşler onu
O güzelim soyudur, Yusuf’u sultan eden.

Herkese kucak açtı, olmadı eli iten
Aklı, vahyi baz alıp, güzel şeyler üreten
Sözün doğrusu ise, sîreten ve sûreten
“Kuyu değil huyudur, Yusuf’u sultan eden…”

07/09/’11
Hanifi KARA