Kendi dipsiz kuyularıma bağırıyorum her gün
Hayatın zorunluluklarından arda kalanları topluyorum
Yakut taşlardan yankılanarak dönüyor sesim.
Kimsesizim.
Ölümün unutulmuş sessizliği bozuluyor
Karınca telaşına karışıyor benliğim.
Her koyun kendine emanet
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta