Kuyu Şiiri - Ali Özmen

Yansıyacaktım o yeni boyanmış botlara ve azımsayacaktın o günleri
Sen önce evinin yolunu bul!
Ellerimi ikna et aksanına ve geceye sığamayışıma
Neydi bizi o geç saatlere yakıştıran?
Ve kırk yaşına basmış bir kadının aynadaki "nasıl oldum" heyecanı
Hiç denk geldin mi?

O halde sen, gün batana dek bileklerine, otur yeniden sağla kalbini
Yok oluşundan kalan o malum siperler gibi açılsın ufkun
Ve gör de bak artık lütfen Davudi bir tonla yaklaşan bulutlara
Yağmur olsun tenin ve ben mütemadiyen akşamüstleri
O sonsuz buğuya uzanayım sen isimlerimizi karala

Yalnızlığın güvertesinde sessizce unutuldu o kuyu
Büyüdükçe çalar saate dönüşmekten hiç korkma
Velhasıl sen bir tırtıl olsan
Bana olan nefretinden kaçıp bir kelebek bile olmayı beceremezdin
Ve uçabilseydin eğer sevgilim, bu kadar uzağa gidemezdin
...