Kuyu Şiiri - Adem Kunt

Dipsiz bir kuyuydu,
seninle düştüğüm yer,
çıkamadık bir daha kuyudan…
Beraber yürürdük yollarda,
ama hep patika dar yollarda,
yürümeyi severdim seninle…
Daha yakın olurduk çünkü,
bazen o kadar daralırdı ki yol,
tek vücut yürürdük,
ikizler gibi,
bir başak,bir balık,
ama ikizler gibi…
Yol gider, biz giderdik,
Yanardı sular,yanardı deniz,
biz üşürdük…
Martıları,karabatakları kovalardık,
sürü halinde havalanırlardı,
onlar tek tanıklarıydı,
gölgelerimizdeki sıcaklığın…
Sonra bir gece yarısı,
ay ışığı yansıdı bedenlerimize,
gözlerimize yansıdı kalbimizden,
gökteki ay ışığı…
Yakamozun ışığıydı bizi ısıtan,
artık üşümüyorduk…
Dipsiz bir kuyuydu,
seninle düştüğüm yer,
çıkamadık bir daha kuyudan,
ama oradan,
aşk çıktı…