Kuyu Şiiri - Ali Ersin

anlatabilecegimin en çekici noktalarını anlatmayı beceremedim. Kuyuda kaldım yediremedim kendime kuyuyu güzel gösterdim, kuyudan iğrenerek. Sonra sizler düştünüz isteyerek kuyuya. kuyuyu çekici buldunuz. Ama ben artık hem kendimden hem de kuyudan nefret ediyordum. Sonra sizin sayenizde kuyuya ben de tutuldum. Ve sizden farkım kuyudaki kalıcı kişi bendim. Siz beğeni sonucu geldiğiniz kuyudan sıkılınca çıkabilecektiniz. Kuyu içimde hapiste. Sonra
hayatı tanımak vardı. Ve sizin hep aynı kuyuda köreleceginizi biliyordum. Birgün kuyuya küçük ve güzelcık bir kızın düşeceğini duymuştum. Kibirliydim. Kuyunun sahibiydim. Küçük bir kızı sadece yetiştirebilirdim. Ondan alacağım tek şey eksikliklerine bakarak fazlalıkları görmekti. Öyle düşünüyordum. Ama kuyu
böyle küçük düşünülmeyecegini söylüyordu. Dinliyordum kuyuyu. Içimdeki ses idi. Kuyuya düşenlerin hepsine bir tek acidan haz almayı, görünmeyenı görmeyi, kelimelerle sevişmeyi, düşünceleri yoğurmayi yaşayacağimizi
fısıldıyordum. Seninle de tanıştım. Kuyumda ağırladım. Ne kadar kibirım olsa da seninle en çılgın sevişmeleri kıskandıracak zevkler yaşadım.seni kuyumdan çıkarıp artık senin kuyunu yaratmaya
başladığımda birgün ayrılık geldiğinde bir tek senin üzüleceğini ve senin yetinebileceğini düşünmüştüm. Bugün artık sen kendi kuyuna gitmelisin ve ben yanlış düşündüğümü iyi anladım. Bir şeyler eksiliyor sanki. Işte kuyu bu ey kuyunun çocuk görünen edithi. Şimdi ben gidiyorum artık. Sen kendi kuyundan sorumlusun artık. Artık artık...
Yağmurlar vuruyor pencereme. Gitmelerin çağrısı bu. Usulca kayıp gidiyor istekler. Haz yaratılmalı ve istenmeyen hazzı istenen mutluluğu veriyordu. Yağmurlar yağıyor ve ben gidiyorum. Abarttığımi düşünmek acıtiyor beni. Ama volkan babasını kaybetti ışte. Sağlıcakla...