Kuyu Şiiri - Mel Yaman

Yemyeşil bir vadiydi sana baktığımda, gördüğüm..
Dibinde nefessiz kaldığım, büyük bir denizdin sonra..

…

Küçüktüm..

Hayat yeni yeni gösteriyordu kendini o yaşlarda..
büyümek nasıl bir şey diye düşündüğüm zamanlarda,
aslında hiç de küçük olmayan yüreğimle tanışmıştım ilk..

Derin bir kuyu gibiydi içimde,
hiç dolmayan..,
iplerini saldığım kovaların boşluğuyla,
yankılanan..
...

Çok derinlerde, gülümseyen bir kız çocuğu belirdi sonra..
Gözlerinde ki ışıkla kuyuları aydınlatan,
Zaman zaman düşleriyle boşlukta sallanan kovaları dolduran..

Bir gün;
seslendi bana…
Duy beni dedi
Anla…

Sal dedi balonları umuda..

Önce Ay duydu sesini
Sonra yıldızlar..

Düşle dedi,
Düşle…

Düşledim..

Ay la sohbet ederken, sessiz gecelerde,
Yıldızlara anlatırken yanıp sönen hayallerimi
İnanırken geleceğin mutluluğuna
Belki, Aşk a..
Düşledim..
Hatta,
Büyüdüğümde anladım ki,
Hayatı ve Aşk ı
Sadece düşlemiştim…