Kuyu Şiiri - Şair Baudelaire

Bir kuyuya dusmustum ben sanirim artik dibine vurdum,
Nasil cikarim bilmem, yukariya bakinca hic birsey gorunmuyor,
her taraf karanlik sessiz ve sedasiz,
Duse dururken gunesin isigini goruyordum,
artik o da gorunmuyor,

Nerden dustum nasil dustum bu kuyuya
bende anlayamadim,
Simdi ise sonuna gelmistim bu kuyunun,
yalnizdim ve umutsuzdum,
Ama gunesin o sahte gulusu artik yoktu,
o umut besleyen isigi artik ulasmiyordu bulundugum
bu noktaya,

Kuyuya dusmeden once nasil bir hayat yasiyordum
aklima gelmiyor, hatirlamakta istemiyorum,
kendime zorlayinca hatirlamak icin,
hep aci ve huzun doluyor
gonlum,

Gece ile gunduzun farkini burada unuttum artik,
buralar karanlik ve sessiz,
bu karanlik yuzunden gormeyi unuttum,
bu karanlik yuzunden isitmez oldu kulaklarim,
yalnizligin sinirlarini burada asiyorum,

Korkardim ilk dustugumde buraya,
yapa yalniz, caresiz ve umutsuz dusencelere
dalardim,
sessizlik arkadasim oldu, onunla herkesten
daha cok konustum,

Kuyuda fazla su kalmamis, olecegim yakinda,
ama kac gunmu veya kac hafta mi sonra?
bilmiyorum, zaman sanki durmus burada,
Beni bulamayacaklar biliyorum, kuyu cok derin,

Dalip gidiyorum ruyalara, burada..
Gozlerim inanilmaz seyler goruyor, hissediyor,
cunku karanlikta sanki parliyor