Kendine ne kadar sırdaşşan o kadar da düşmansın…
Kendini affetmediğin zincirler ördün yüreğine…
Yürek küflendi,attı kendini engin denizlere,
Buz tuttu,yoruldu,bitkin düştü…
Tekrar bir bumerang gibi sana döndü.
İçindeki o güzel çocukla birlikte.
Anımsadığın sıcaklık sadece annenin güzel göğsü olurdu…
Sen tekrar çocuk olurdun,
Yalnızlıkların seni tekrar beklediği o son durakta.
İçindeki çocuğu gözyaşlarıyla gömerdin karanlık köşelerine…
Kaç kez affetmedin kendini? Kaç kez gömdün o zavallıyı derinliklere?
Hatalar mezarlarından kaç kez hortladı da seni güzellik uykularından uyandırdı?
Sen seni sen olduğun için aslında hiç sevemedin.
Boş yere o canım çocuğu katlettin.
Kayıt Tarihi : 22.3.2007 20:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
