Kuyu Şiiri - Osman Akçay

Ne çok şey biliyorsun
Ama gerçeği bulamıyorsun.
Kafandaki tüm kapıları örtüyorsun,
İçine dönmüyorsun.
Bir kuyu var içinde, derin ve karanlık.
İçine dön, bul özünü.

Bir ip salla kuyuya doğru,
Bırakma ipi, kaybolursun.
Kuyunun dibinde erir dünya.
Tereyağı gibi yayılsın ruhun,

Âlem sen ol, sınırlar yok olsun.
Sırra mazhar ol ki
Kelâm sussun, hâl kaybolsun.

İpe tutunuyorsun, düşmüyorsun, yükseliyorsun.
İşte o an, yokluğun sesi, varlığın özünü fısıldıyor.
Anında kuyudan bir güneş doğuyor.
Gerçeğin sırrı kalbine nakşediliyor.
Ruhun bir kelebek gibi kozasından çıkıyor.

Dr. Osman Akçay (Seğmenoğlu)