Kuyu Şiiri - Yusuf Bozkurt Ünsüz Bir Şair

Biliyor musun?
Aradan geçen bunca yıldan sonra,
Bir gözyaşın kaldı aklımda,
Bir de gidişin, o sonbaharda.
Ayrılalım demek zor gelmiş olmalı ki sana,
Gerek bile duymadın, söylemeye bana.
Sadece, sadece gittin.
Ne bir öpücük kondurdun yanağıma,
Ne de elveda dedin.
Nedendir bilinmez,
Bu gece yine,
Gözyaşlarınla rüyama girdin.
Elbet vardır bir derdin.
Hissediyorum ama,
Bilemiyorum ki neredesin?
Ne telefonun var elimde,
Ne de adresin.
Bildiğim son yerin,
Benim göğüs kafesim.
Çıkıp gelmeni çok isterdim bana,
Hiç ummadığım bir anda,
Mesela bir gece yarısında.
Açsam kapıyı,
Ve sen dursan karşımda.
Bir elinde bavulun,
Bir elinde yeni yaktığın sigara.
Gir demeden gelsen içeri.
Otursan televizyonun karşısına.
Hiç gitmemiş gibi.

Bunca zamandır ne yaptığını,
Ben sormasam, sen söylemesen.
Sadece, eski günlerdeki gibi gülümsesen.
Ellerimi bir ara eline alsan,
Saatlerce hiç bırakmasan.
Bir Türk filmi açsak,
Sadri Alışık’la duygulansak.
Gözlerimiz birazcık dolsa,
Ama utanıp ağlamasak.
Sabaha kadar baksam gözlerinin içine,
Acaba hala orada mıyım diye.
Hiç uyumasak.
Galiba boş bir hayal benimkisi,
Sen gelmek için gitmedin ki.
Şimdi bu gözlerimdeki yaşlar senden.
Şimdi bu saçımdaki aklar senden.
Kalbimdeki bu derin yaralar senden.
Güvenemiyorsam kimseye, senden.
Aşık olamıyorsam bir daha, senden.
Uyuyamıyorsam sabaha kadar, senden.
Yalvarırım Allah aşkına,
Ya çık gel artık,
Ya da git benden.
Acılarıma tuz olma,
Beni bir daha,
O kör kuyuya atma.