Kuyu Şiiri - Aslı Kaprol

Kuyu derin
Kopkoyu duvarları ıslak.

Gamlı bir sessizlikle dolu
Oysa bağırır kederi

Susup yanına sokulunca.

Küçük oyuğunda durağan sandığın
Kara suları çalkalanır.

Dikkatli gözlerle bakılınca
O da heyecanlanır.

Tüm duyuları bir çıkrığa bağlı
Rüzgarın tokadıyla ehlileşir.

Elemi siner nemli taşlara.

İzbe bir çukur içi
Yağmur damlalarıyla dolar.

Taşmak ister yıkıp duvarlarını
Acıyla yankılanır.

Uzanacak bir baş hasretiyle
Kıvranıp, kabarır.

Köhneliği cezbetmez ki

Bu ıssızlık garibesinin

Dibinde sarıldığı gizleriyle

Gömülür taşkınlığı.

Özlem haykırır

Vuslat kokar derinlikleri.

Atılan küçük bir taşla gelir dile

Cankulağıyla dinleyene.