Kuyu Şiiri - Özgür Kapar

Derin,
ömrüm kadar derin bir kuyunun başında toplandılar önce.
Göbek bağımı kestiler,
Yumuk yumuk etlerimin üzerindeki annemin kanını sildiler.

Adıma, dinime, milliyetime karar verdiler evvela.
Sonra bıraktılar beni aşağıya!
Düşüyorum, o günden beridir hızla düşüyorum kuyunun dibine doğru.
Derin,
ömrüm kadar derin bir kuyunun.

Kuyunun dibinde kazmışlar mezarımı,
Henüz dikmemişler mezarın başına taşımı,
Atmamışlar üzerine toprağımı.
Henüz düşüyorum kuyunun dibine doğru.
Derin,
ömrüm kadar derin bir kuyunun.

Apartman gibi kat kat sanki bu kuyu.
Aşağıya düşerken,
her yaş günümde bir katı daha üstümde kalıyor
ömrüm kadar derin bu kuyunun.
Aşağı doğru indikçe,
Yukarıdaki sesler boğuklaşıyor, görüntüler bulanıyor.
Belli belirsiz artık kulaklarımda,
annemin bana bebekken söylediği ninnilerdeki sesi.
Belli belirsiz artık gözlerimde,
ilkokul öğretmenimin yeni yeni kırışmaya başlamış yüzü.

Bir yandan düşüyorum,
bir yandan da elimi yukarı doğru uzatıp
bacağında kısa şortu, koltuğunun altında sönük topuyla yukarıda dikilen
çocuk ben’in elini yakalamaya çalışıyorum.

Bir yandan düşüyorum,
bir yandan da elimi yukarı doğru uzatıp
o yemyeşil üniversite kampüsünde geceleri sevgilisiyle el ele dolaşan
genç ben’in elini yakalamaya çalışıyorum.

Bir yandan düşüyorum,
bir yandan da elimi yukarı doğru uzatıp
yeni bir hayat, keşkesiz bir hayat, daha mutlu bir hayat yaşaması için;
daha çok aşık olması, daha cesur olması, daha az uyuması,
daha çok gezmesi, başka bir ülkede yaşaması için
eski ben’in elini yakalamaya çalışıyorum.

Ara sıra da göz ucuyla kuyunun dibine doğru bakıyorum.
Kuyunun dibinde kazmışlar mezarımı,
Henüz dikmemişler mezarın başına taşımı,
Atmamışlar üzerine toprağımı.
Ürküyorum,
ellerimle yokluyorum üzerimi, paraşütüm yok.
Duramıyorum,
hızla düşüyorum kuyunun dibine doğru.
Derin,
ömrüm kadar derin bir kuyunun.