Kuyu Şiiri - Sürgün Ciğeri

Çorak, kupkuru bir menzil
On yıllardır kapısından bir yolcunun
Eşiğinden yorgun bir misafirin
Nefeslenmek için durmadığı bir han...
Bak... Kuyusundaki su çoktan çekilmiş
Önündeki kuru ağaca
Kuşlar bile küsmüş
Sen ey güzeller güzeli yolcu
Sen geldiğinde, bu hanı çoktan dikenli sarmaşık
Sarmıştı. Çepeçevre.
Şimdi her köşeye, her bir ucuna
Birer gelincik çiçeği açtırıp
Duvarlarında begonvilleri boy verdirip
Ellerindeki lavantaları sevdirip
Artık ben varım diyip...
Her nefesime
Satır satır, hece hece, harf harf nakş olup...
Bütün bunlardan sonra
Ayrılmak o kadar kolay mı sandın.

Senden sonra bütün suretlerde
Tebessüm eden, güzel'i fısıldayan her yüzde
İzlerini aradım ve hepsini
Kalabalığa terk ettim.
O kalabalıkta,
En karanlık günde bile
Seni bulurdum, sesinden...
Yıldız gibi parlayan ışığından...
Cenneti fısıldayan kokundan...
Peki şimdi
Yeniden çocukluk bahşeden sesinden,
Öğrettiğin bütün güzel kokulardan,
Karanlık dünyama vuran ışığından sonra
Bu yabancı kalabalık içinde
Aramak o kadar kolay mı sandın.

Günler artık seni getirmiyor geri
Tekrar kapandığım bu dipsiz kuyuda
Yankılanmaz oldu bahar dolu sesin
Bu karanlıkta senin sevdiğin renklere
Seslere...
Huzur bulduğun köşelere...
Yüz bin defa gelip
Yüz bin defa mağlup olmak...
Ah bulmak o kadar kolay mı sandın.

Saçlarını toplardım yerden tek tek
Birkaç tane topladıktan sonra
Kendimi o kadar dünyaya sahip hissettim ki
O kadar büyük ve kalabalık hissettim ki
Her şeye gücüm yeterdi
Çünkü elimdeki tenekede
Bana cennetin nehirlerini
Güngörmemiş orman kokularını
Müjdeleyen saçların vardı
Hak etmeyenlerin eli
Saçlarına yetişemesin diye
Yaradan'a sığınırdım.
Şimdi o güzel sığınağımı
Uykusuz kalıp düşlediğim
Çocuk gibi huzur bulduğum saçlarını
Kaybetmek o kadar kolay mı sandın.

Sürgün Ciğeri
Kayıt Tarihi : 27.6.2025 13:53:00