Kuyu Şiiri - Tuğrul Sezer

Amansız bir günün sonunda
Güneşim...
İntihar ederken gözlerinde
Kirpiklerini hafiften okşamasıydı
Benim sana olan sevdam...

Islak kumların ıslak ruhunda
Alev alev yanarken ellerim
Nefesim kesilircesine izlerken güzelliğini
Ben Bir kelebeğin kalbinde doğmuşum..
Lakin o akşam vakti
Denizin hafiften kırmızıya çalması
Ruhumu öldüren
Keskin bir bıçakmış

Bile bile ölüme yürümekmiş,
Hafiften esen poyrazın
Senin gözlerinde raks etmesi
Ve ansızın..
Deniz toprak misali örtse üstümü
Derin bir kuyuya gömsem bedenimi
Dalsam sonsuz bir uykuya
Senin gözlerine değip
Üşümese hayallerim...

Hayallerimin beni boğduğu
Kuyumun içinden,
Haykırsam masmavi bir gökyüzüne
Elini verip kurtarır mısın beni?
Bu delicesine fikrimden, düşümden..

Ey gökyüzüm..
Sen beni kurtarmak istesende
En derinden, içimden
Ben çıkmak isteyecek miyim
Düşlerimin ortasındaki
Bana umut veren yarınlardan...

Ey sevdiğim..
Sen sevdayı
Denizi izlemek mi sandın özgürce..
Bilirim sen beni sevdaya cahil sanırsın
Oysa bilmezsin,
Gözlerine değdiğinde gözbebeklerimin,
İçimden bir şeyler koparıp aldığını,
ve anladım ki
Asıl sevda
İçimde ölen onca umudu,
filizlendirmek uğruna
Toprak olmakmış,
Çaresizce...