Toprağın yetim kalmış koynunda
Kendinden kaçan umudu kovalayan el
Ey yürekli kuyu
Çaresizliğine uzanan sicim
Senin ışığın
Senin yarının
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Sanırım 'Kuyu' adını haklı olarak alan ve 70 metrelik kuyudan kurtarılan köpek ilham olmuş şiire..
Neden olmasın ki? On günden fazla o kuyuda 'yapayalnız kalıp', yaşama tutunmak kolay değil..
Bir de bizler.. İnsanoğlu.. 'Kendi kuyusundan' çıkabilse...
Tebrikler Sibel Hanım..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta