Kuytum Şiiri - Ayşe Betül Acarlar

Kırgınlıklarında gizlidir insan
Eğer anlamak istiyorsan aynı yerden kırılmalısın
Güvenirsen azametinden dolayı sert bir poyraza
Tek bir yaprağın kalmazcasına döker dallarını
Ve gün gelir unutursun kökün nedir
Bu gidiş nereyedir?
Değersizlik çukurunda can çekişirken
Sebep sensin
Ve yaraların kendi eserin
Çünkü değişmedin
Bir pişmanlık,bin pişmanlık olmadıkça
Unutuyor insan gözyaşlarını
Ne hayal kurmaktan yoruldun
Ne de ağlamaktan
Ne zaman iyileşecek bu yürek?
Yürü git ve terket
Kimse seni sevmeyecek
Sen sevmedikçe!
Tutmayacak kimse ellerini
Sen çekmedikçe!
Korkun imanın olmalı
İman ise idrakın
Yık bütün putlarını
Huzur yakında
Yak iman ateşini
Müjdeler var sana.