Kuytularda Ağıt Şiiri - Hülya Ekmekçi

Sen ki kırmışsın kaç kere, uslan yüreği damalım
Ben, yükleri yüklemişim, usulca giden hamalım

Dolanır labirentinde, bu iki sefil, sen ve ben
Peki yüreklerin seli, coşup çağlaması neden?

Sen,dolduramam boşluğu, yitip gitme yine dersin
Ben, soldu bahçemde güven, gelemem derim neylersin

Çırpınır bataklığında, bu iki sefil, sen ve ben
Peki yürek çarpıntısı, göklerin isyanı neden?

Sen, satranç oyunu sandın, olası hamle olmadı
Ben anladım bu oyunda, çilemiz niye dolmadı

Gezinir sokaklarında, bu iki sefil, sen ve ben
Peki bu yağmur da nesi, kuşların susması neden?

Sen, düşünür durursun hep, neden böyle derbederim
Ben, elim kolum bağlanmış, kendimle savaş ederim

Tırmanır kayalıklara, bu iki sefil, sen ve ben
Peki dağ başında duman, boğazlarda düğüm neden?

Sen, ismimi yazdırırsın, göl yanında balıklara
Ben, şimşekleri tutmuşum, atarım en uzaklara

Uçuşur fırtınalarda, bu iki sefil, sen ve ben
Peki bu direniş, çaba, umuda tutunmak neden?

Sen, uyuyan yanar dağda, patlamaya hazır volkan
Ben, sensiz geçen her günün, sayfasını bir bir yakan

Savrulur yalnızlıklarda, bu iki sefil, sen ve ben
Peki bu haykırış, figan, kaderi zorlamak neden?

Sen, unutamam seni hiç, silemem ömrümce dersin
Ben, yok sayarmıyım sanki, sen önemlisin bilirsin

Ağlatır kuytularda aşk, ne sen mutlusun ne de ben
Peki bu bitmeyen hicran, defalarca ölmek neden?